Hoe tof! Voorpagina Telegraaf. Mega trots.
Lucas (10) wordt niet meer beter, maar surfer Bob (22) gaat voor hem iets doen wat nog nooit is gedaan.
SCHEVENINGEN – Er is nog nooit een Nederlander die het heeft geprobeerd; laat staan dat het iemand zou zijn gelukt. De 22-jarige Bob van de Burgt wil in één dag surfend van de Hollandse naar de Britse kust – en weer terug. Een emotionele tocht van, maar ook vóór de lange adem.
Want de 22-jarige uit Zeist – sinds kort professioneel windsurfer – heeft een enorme sportieve uitdaging voor de boeg, maar gaat vooral voor de 10-jarige Lucas twee maal de Noordzee over. Het jongetje lijdt aan de ziekte van Duchenne, een progressieve spierziekte die tot gevolg heeft dat lopen op een gegeven moment niet meer mogelijk is, en patiënten in een rolstoel terechtkomen.
,,Lucas wordt niet meer beter, alleen maar slechter. Dat is de keiharde realiteit”, zegt Bob op het strand van Scheveningen, waar hij zich voorbereidt op het ‘retourtje Engeland’. ,,Het doet me heel veel. Iedere topsporter is jong geweest, met dromen en doelen. Lucas had die ook, maar zal ze nooit bereiken. Dat breekt mijn hart.”
Bob leerde Lucas kennen via de stichting Spieren voor Spieren. Hij had al langer het idee een monstertocht af te leggen, maar wilde er een breder doel aan koppelen om zo geld in te zamelen voor zwakkeren in de samenleving.
,,Topsporters zijn egoïsten. Dat móet ook, anders kun je niet presteren. Maar er is meer dan dat in het leven. Zeker nu besef ik dat. Lucas is een fan van windsurfen, bij een van onze ontmoetingen heeft hij ook een wetsuit aangehad en op een plank gestaan. Met hulp, want zelf kan hij dit niet.”
De profsurfer slikt even. ,,Ik ben met hem naar het strand geweest, maar toen we bij de duinen aankwamen, strekte hij zijn armen naar me uit. Hij kan onmogelijk bergop lopen. Ik heb hem getild, uiteraard. Op die momenten komt ook binnen wat voor leven hij heeft, en hoe het er verder uit zal zien. Zijn spierkracht neemt alleen maar af, en dat heeft gevolgen voor zijn ademhaling. Uiteindelijk liggen kinderen die lijden aan Duchenne al vaak op jonge leeftijd aan de beademing.”
Een heel contrast met de monstertocht die de surfer uit Zeist gaat afleggen. Van de Nederlandse kust naar het Britse Lowestoft is twee maal 180 kilometer. Ergens tussen 12 augustus en 12 september stapt hij op zijn plank.
,,Het is belangrijk het juiste moment te vinden, qua onder andere windrichting, windsterkte en stroming. Het is op zich prima te voorspellen wat het juiste moment is, maar de natuur blijft grillig. Ik heb de hele route wind nodig, de gehele dertien uur die ik ervoor heb uitgetrokken.”
Bob is een foilsurfer, hij staat op een plank die door een vleugelconstructie tientallen centimeters boven het water zweeft. ,,Zo heb je minder weerstand, en kan ik een snelheid van 40 tot 50 kilometer per uur halen. Mijn planning is dat ik tien actieve vaaruren heb. In totaal zal de tocht naar verwachting zo’n dertien uur duren.”
Hij krijgt daarbij hulp, dat is onontbeerlijk, van een volgboot. ,,Zij zorgen ervoor dat ik om windmolenparken kan gaan, houden ook boorplatforms en olietankers in de gaten. Verder kan er van alles gebeuren onderweg. Ik kan vallen, mijn mast kan breken, mijn zeil kan scheuren.”
Omdat nooit eerder is geprobeerd naar en van Engeland te surfen, in een dag, en de tocht niet is te trainen, wordt het voor Bob zelf een ware krachtproef. ,,Ik moet uren achter elkaar in dezelfde houding staan, het is super-statisch wat ik ga doen. Bedenk maar eens dat je aan een bureau vele uren achtereen in dezelfde houding moet zitten. Dit is vergelijkbaar.”
Of het lukt of niet: het wordt sowieso een emotionele expeditie voor de jonge twintiger. ,,Het gaat in ieder geval niet om tijd. Ik ben blij dat ik mijn sport en mijn passie hiervoor kan inzetten. Ik heb een stichting, Surfen voor Spieren, die is gekoppeld aan Spieren voor Spieren. Ik hoop vooral voor een concreet doel geld op te halen: het mogelijk maken van ademhalingstrainingen voor kinderen die lijden aan een spierziekte.”
Zodat jonge patiënten letterlijk een betere adem kunnen krijgen. ,,En daarmee een betere kwaliteit van leven. Want zuurstof, weet ik inmiddels als geen ander, is van levensbelang.”
